হিন্দী চিনেমা ‘দেৱদাস’ত দেখুওৱা এক বিশ্বাস, য’ত পাৰ’ৰূপী ঐশ্বৰ্য ৰায়ে বাৰবণিতা চন্দ্ৰমুখীৰূপী মাধুৰী দিক্ষীতৰ ঘৰৰ সন্মুখৰ এখামোচ মাটি দূৰ্গা মূৰ্তি নিৰ্মান কৰিবলৈ অনুমতিৰে লৈ গৈছে। দৰাচলতে চিনেমাখনত তুলি ধৰা এই বহুল প্ৰচলিত বিশ্বাস গাঢ় হৈ আছে পশ্চিমবংগত। দূৰ্গা মূৰ্তি নিৰ্মাণত খনিকৰক লাগিবই বেশ্যালয়ৰ মাটি। কিন্তু এফালে পৱিত্ৰ আৰু শুভ্ৰতাৰ প্ৰতিমূৰ্তি মা দূৰ্গা আৰু আনহাতে তেওঁৰে প্ৰতিমা নিৰ্মাণত ব্যৱহাৰ হয় তথাকথিত ‘অশুচি’, ‘অপবিত্ৰ’ এলেকাৰ মাটি। এবছৰৰ পূজা গ’ল কি নগ’ল পৰৱৰ্তী বছৰৰ পূজাক লৈ আৰম্ভ হৈ যায় ব্যস্ততা।
পশ্চিমবংগৰ কুমাৰপাৰাৰ পূজাৰ কেইমাহমান আগতেই খনিকৰৰ ব্যস্ততা তুংগত উঠে। বোকামাটিৰে শিল্পীয়ে তৈয়াৰ কৰে মা দূৰ্গাৰ মৃন্ময়ী ৰূপ। ঢাপে ঢাপে পূৰ্ণ অৱয়বৰ কৰি তোলা হয় এই প্ৰতিমা।
কিন্তু শাস্ত্ৰৰ মতে এই প্ৰতিমা গঢ়িবলৈ অত্যন্ত জৰুৰী কেইপদমান সামগ্ৰী। যেনে, দামুৰীৰ মূত্ৰ, গোবৰ, ধানৰ শিৰা, পৱিত্ৰ গংগাজল আৰু নিষিদ্ধ পল্লীৰ মাটিৰ মিশ্ৰন। পৌৰাণিক দিনৰ পৰা আজিলৈকে এনেকৈ তৈয়াৰ কৰা হয় দেৱীৰ প্ৰতিমা। কিন্তু কিয় এই বিশেষ নিয়ম?
সমাজে যাক দূৰলৈ ঠেলি পঠিয়াইছে, যিসকলক অৱজ্ঞা আৰু বঞ্চনাৰ পাহাৰে হেঁচা মাৰি ধৰিছে। যিসকলৰ ভাগ্যত চাৰি দেৱালৰ বাহিৰত ঘৃণা আৰু উপেক্ষাৰ দৃষ্টিৰ বাহিৰে একোৱে নাই সেইসকলৰ ঘৰৰ মাটি দেৱীমূৰ্তিৰ অপৰিহাৰ্য অংগ।
কিন্তু কিয়? পৰম্পৰাগত বিশ্বাস অনুসৰি পুৰুষে যেতিয়া পতিতালয়লৈ গৈ বেশ্যাৰ সৈতে ঘনিষ্ঠ হয় তেতিয়াই তেওঁ জীৱনৰ সঞ্চিত সমস্ত পূণ্য তাতেই এৰি আহে। ইয়াৰ বিনিময়ত তেওঁ লৈ যায় একলহ পাপ।
<br />চিৰাচৰিতভাৱে মানুহে বিশ্বাস কৰে যে মানুহৰ মাজতে লুকাই থকা কামনা–বাসনা,লালসা সকলো পতিতাসকলে নিজলৈ লৈ যায়। তেওঁলোকে নিজকে অশুদ্ধ, অপবিত্ৰ কৰি সমাজক শুদ্ধ কৰি ৰাখে। পবিত্ৰ কৰি ৰাখিব খোজে।
<br />পুৰুষে দলিয়াই থৈ অহা পূণ্যৰে বেশ্যালয়ৰ মাটি হৈ উঠে অতি পবিত্ৰ। সেই কাৰণেই এই মাটিৰে গঢ়া হয় দেৱী মূৰ্তি। এই ৰীতিৰে সকলো নাৰীকে মাতৃস্বৰূপা বুজোৱা হয়।
নাৰীৰ মাজৰ পৰাই পুৰুষৰ জন্ম। নাৰীক পতিতা পুৰুষেই বনায়। সেই পুৰুষহে অপবিত্ৰ। মাৰ মূৰ্তি তৈয়াৰ কৰোতে পতিতালয়ৰ মাটি ব্যৱহাৰৰ প্ৰকৃত উদ্দেশ্য যিসকল এই পৰিস্থিতিৰ বলি হৈছে তেওঁলোকক সন্মান কৰা।
নাৰী কেতিয়াও অপবিত্ৰ হ’ব নোৱাৰে, এই ধাৰণাই অন্তৰ্নিহিত হৈ আছে এই ৰীতিৰ আঁৰত। শৰৎকালত দেবীৰ অকাল বোধন কৰা হয়। এই সময়ত দেৱীৰ ৯টা ৰূপৰ পূজা কৰা হয়।
