সকলোবোৰ বেয়া হ'ব পাৰে, কিন্তু বহুলোকে নাজানিব পাৰে যে মৌ কিয় নষ্ট নহয় যদিও ইয়াক দীঘলীয়া সময়ৰ বাবে ৰখা হয়। মৌত অত্যাধিক পৰিমাণৰ চেনী থাকে আৰু অতি কম পৰিমাণৰ পানী থাকে, যাৰ বাবে মৌ হৈছে এক হাইগ্ৰোস্কোপ, সেয়েহে ই কেতিয়াও শুকাই নাযায় আৰু ইয়াৰ সংস্পৰ্শলৈ অহা কোনো জীৱাণুয়ে ইয়াক প্ৰভাৱিত কৰিব নোৱাৰে। মৌৰ এচিডিক প্ৰকৃতি ইয়াৰ দীৰ্ঘ জীৱনৰ অন্যতম কাৰণ। মৌত অত্যাধিক পৰিমাণৰ গ্লুকনিক এচিড থাকে। এই গ্লুকনিক এচিডটো অমৃত গঠনৰ সময়ত নিশ্চিহ্ন হয়। মৌ সংগ্ৰাহক মৌমাখিয়ে অমৃতত গ্লুকোজ অক্সাইড নামৰ এক বিশেষ প্ৰকাৰৰ এনজাইম নিঃসৰণ কৰে, যাৰ ফলত মৌত হাইড্ৰজেন পেৰোক্সাইড উৎপন্ন হয়, যি মৌত থকা এণ্টিবেক্টেৰিয়েল উপাদান হিচাপে কাম কৰে। তথাপিও মৌৰ বটলত বেষ্ট বিফোৰ বা ব্যৱহাৰ কৰাৰ অন্তিম তাৰিখ উল্লেখ কৰা হৈছে, কিয়? ভাৰতৰ ৰাষ্ট্ৰীয় খাদ্য নিয়ামক কৰ্তৃপক্ষৰ (এনএফডিএ) নিয়ম আছে যিয়ে মানুহক সতেজ মৌ খাবলৈ অনুমতি দিয়ে। তথাপিও মৌ সহজে নষ্ট নহয়।
